થોડા દિવસ પહેલા હું અહી રાજકોટનો એક ઔદ્યોગિક વિસ્તાર મેટોડામાં કોઇ કામસર જઇ રહ્યો હતો. ત્યાજ એક વ્યક્તિએ મને જોરથી અવાજ કરીને બોલાવ્યો. નામ લીધું ના હતું પણ મને લાગ્યું કે કોઇએ કદાચ મને જ બોલાવ્યો છે એટલે મેં એ દિશામાં જોયું તો એક ભાઇનાં ઇશારાથી લાગ્યું કે એ મને જ બોલાવી રહ્યા છે. હું એમને ઓળખ્યો નહિ પણ એની પાસે ગયો તો એ ભાઇ જાણે નજીકની ઓળખાણ હોય એમ મારી સાથે વર્તી રહ્યા હતા. મેં એમને કહ્યું કે, ભાઇ, હું તમને ઓળખાતો નથી. તો એ બોલ્યા કે આવો મારી સાથે અને તમારૂ બાઈક અહી મૂકી દો. મારી ફેક્ટરીએ જઇને હું તમને મારી ઓળખાણ આપું.
અને હું એમની વૈભવી ફોરવ્હીલમાં આગળ એમની સાથે બેસી ગયો.
ફેકટરીમા પુરજોશમાં કામ ચાલી રહ્યું હતું. આ ભાઇ એ ફેક્ટરીનાં માલિક હતા. અમે બંને એમની ચેમ્બરમાં દાખલ થયા. મારા મનમાં હજી પ્રશ્ન હતો કે આ ભાઇ છે કોણ ? ત્યાં જ બેસતા જ એમને કહ્યું કે હું આ વ્યક્તિ છું. એમણે ઓળખાણ આપતા જ મારા દિમાગની બતી ઝબકી અને મને યાદ આવી ગયું. દસેક મહિના પહેલા એ ભાઇ સાથે મારે દસ-પંદર મીનીટની મુલાકાત થઇ હતી.
હવે જોઈએ એ દસેક મહિના પહેલાનો એમની સાથે સંકળાયેલો બનાવ.
…
મારા ઘર પાસેનાં ચોકમાં એક સોડાશોપ છે. સાંજે પાંચેક વાગ્યે હું ત્યાં હાથમાં ગ્લાસ લઈને નિરાતે સોડા પીતો હતો. ત્યાં જ સામેનાં રોડ ઉપર એક ૧૫ વર્ષનાં છોકરાનું એક્ટીવા અને બે યુવાન છોકરાની બાઈક સામસામે જોરદાર અથડાઇ. બંને વાહનોને નુકશાન થયું હતું પણ કોઈને કાઇ લાગ્યું ના હતું. પેલા બે જુવાન છોકરામાંથી એક છોકરાએ પેલા ૧૫ વર્ષનાં છોકરાને જોરથી એક ફડાકો મારી દીધો. છોકરો તરત જ રોવા લાગ્યો. બીજા છોકરાએ પાછો એક ફડાકો મારી દીધો. એ છોકરો હેબતાઇ ગયો.
હું તરત જ એ ત્રણેની પાસે ગયો. પેલા બેને કહ્યું, ભાઇ ઊભા રહો, શાંત થાઓ. બોલો શું પ્રોબ્લેમ છે ?
તો એ બંને કહે કે, આ બાઈકની નુકશાની કોણ એનો બાપ ભરશે ? મેં થોડાક કડક અવાજે કહ્યું, શાંતિ રાખો અને થોડીવાર ઊભા રહો. પછી એ છોકરાને કહ્યું કે તારા પપ્પાનો નંબર આપ. એ છોકરો એટલો હેબતાઈ ગયો હતો કે એની પાસે પણ મોબાઇલ તો હતો પણ એ કાઢતો ના હતો કારણ કે પેલા બંનેએ એના એક્ટીવાની ચાવી પહેલેથી લઇ લીધી હતી. એ હજી પણ રડતો જ હતો.
મેં મારા મોબાઇલમાંથી એના ઘરે ફોન લગાડયો તો ફોન એના દાદાએ ઉપાડયો. મેં એને પરિસ્થિતિ જણાવી. એમણે મને કહ્યું કે હું હમણાં જ આવું છું અને પ્લીઝ તમે ત્યાં જ રહેજો. જેથી હું તમે ચોક્કસ કઇ જગ્યાએ ઊભા છો એ જાણવા ફરી ફોન કરી શકું. પાંચ જ મિનીટમાં એમનો ફરી ફોન આવ્યો. મેં એમને ફરીવાર જગ્યા જણાવી. અને તેઓ ત્યાં આવી ગયા. એના પૌત્રને માર્યો છે એ જાણીને એમને ગુસ્સો તો આવ્યો હતો પણ એમણે તરત જ ગુસ્સા ઉપર કાબુ મેળવી લીધો. પેલા બંને છોકરાઓ તો હજી પણ જોશમાં જ હતા.
હું બને વચ્ચે રહીને રસ્તો કઢાવી રહ્યો હતો. પેલા દાદાજીએ છોકરાઓને કહ્યું કે, તમારૂ બાઇક અત્યારે જ સર્વિસ સ્ટેશનમાં મૂકી આવો. એવું હોય તો હું મુકાવી દઉ. આ મારૂ કાર્ડ છે. મને ફોન કરજો. હું બધો જ ખર્ચ આપી દઇશ. આમ છતા પેલા બંને છોકરાઓ માનતા ન હતા. પેલા દાદાએ કહ્યું કે, તમે મારા દીકરાને માર્યો તોય હું કાઇ બોલ્યો નથી ને તમે સમજતા નથી, તો પેલા બંનેએ કહ્યું કે કાલે ઉઠીને કોઇ ઘંટભાઇએ પૈસા નથી આપતો. સાલાને હજી મારવો છે. એમાં પેલા દાદા પણ જરાક ગરમ થઇ ગયા.
વાત વધતા પેલા બંને છોકરામાંથી એકે પેલા દાદાનો શર્ટ પકડી લીધો. મેં માંડ પેલા દાદાને છોડાવ્યા. ત્યાં જ દાદા બોલ્યા કે, હવે એક પૈસોય નથી દેવો અને અડધી કલાક અહી જ ઊભા રહેજો, અને દાદાએ એના દીકરાને ફોન કર્યો. પેલા બંને છોકરાઓ પણ એની રાહ જોતા ઊભા રહ્યા.
અડધી કલાકમાં પેલા દાદાનો છોકરો કે જે પેલા નાના છોકરાના પપ્પા હતા એ આવી ગયા. ને બીજી જ મિનિટે બીજા ચાર બાઈકમાં બીજા પાંચ જણા આવી ગયા. આ પાંચ જણા કારીગરો હતા અને શારીરિક રીતે ચુસ્ત હતા. બધાએ મળીને પેલા બંને છોકરાઓને સારો એવો મેથીપાક ચખાડ્યો. ત્યારબાદ એમના બાઈકને પણ પાટા મારીને ઘણું વધારે નુક્શાન કર્યું.
હવે મામલો પૂરો થઇ ગયો હતો. પેલા દાદાએ એના પૌત્રને કહ્યું, ‘ બેટા તું હવે ઘરે જા.’ તો એ બોલ્યો કે દાદા, એકટીવાની ચાવી એ બંને પાસે છે.
પેલા પાંચમાંથી એકે પેલા બંને પાસેથી એકટીવાની ચાવી લીધી અને એમના બાઇકની ચાવી પણ લઇ લીધી. એમાંથી એકે એમનું બાઈક લઇ લીધું અને કહ્યું કે કાલે વધારે માર ખાવો હોય તો આ જગ્યાએ આવીને બાઈક લઇ જજો. એમ કહીને પેલા પાંચેય પેલા બંનેનું બાઈક લઇને ચાલ્યા ગયા.
પેલા નાના છોકરાનાં દાદા અને એના પપ્પા મારો આભાર માનતા ત્યાંથી ચાલ્યા ગયા.
મને અવાજ કરીને બોલાવનાર ભાઇ પેલા નાના છોકરાનાં પપ્પા હતા.
……….
વીણાનો તાર જો ઢીલો બાંધવામાં આવે તો સૂર બેસૂરો બની જાય છે અને તાર જો વધારે પડતો ટાઇટ બાંધવામાં આવે તો સૂર તરડાય જાય છે. ઉપરોક્ત બનાવમાં આવું જ બન્યું હતું.
થોડીવાર બેસીને શરબત લઇને મેં એ ભાઇની રજા લીધી. એ મને મારી બાઈક સુધી મૂકી ગયા. હવે એ ભાઇ ભેગા થાય તો હું એમને ઓળખી જાવ એમ છું.
